زمین و ماه و مشتری، حتی منظومه و راه شیری با آن همه عظمت و زیبایی، ذره غباری از سرای آسمان فرودست تو هستند... همه در کوی حقیقت و ماموریت خویش دوانند و در مُلک خدایی «تو» در طواف و تسبیح... پس چگونه است که بشر، این مخلوق عجول و ضعیف، با این همه حقارت و کوچکی در میان همین آسمان دنیا، سرکش است و مدعی؟!